Uzasadnienie kategorii Czerwonej Listy Gatunek ten ma bardzo małą populację, która prawdopodobnie ulega zmniejszeniu i dlatego jest klasyfikowany jako Krytycznie Zagrożony. Chociaż gatunek ten jest podatny na szereg ciągłych zagrożeń, najnowsze dane sugerują, że jego populacja jest stabilna i mogła być od jakiegoś czasu; jeżeli zostanie to potwierdzone, gatunek ten może uzasadnić zmniejszenie listy w przyszłości. Uzasadnienie populacji obecnej uważa się, że obecna populacja jest około 120 par hodowlanych, równa się do 240 osób dojrzałych i mniej więcej 360 osób w sumie (R. Watson w lit. 2010, Razafimanjato et al. 2014). Uzasadnienie trendówOstatnie dowody sugerują, że populacja jest stabilna i mogła być stabilna przez jakiś czas (Johnson et al. 2009, R. Watson w lit. 2010). Wydaje się jednak, że południowa część zasięgu gatunku się skurczyła i zniknęła z wybrzeża SW od 2005/2006 (L. A. Rene de Roland w lit. 2011, Safford i Hawkins 2013). Obserwacje te zwiększają podejrzenia, że populacja gatunku jest negatywnie wpływana przez trwające zagrożenia konwersją siedlisk i prześladowaniami. Na tej podstawie podejrzewa się umiarkowany spadek. Gatunek ten przetrwa w małej liczbie wzdłuż zachodniego wybrzeża Madagaskaru. Badania w trakcie 1991 1995 odnotowały co najmniej 222 dorosłych i 99 par hodowlanych z terenów 105, najwyraźniej skoncentrowane na trzech głównych regionach: regionie Antsalova na zachód od Rezerwatu Bemaraha, wzdłuż rzeki Tsiribihina oraz wybrzeże od Zatoki Mahajamba do wyspy Nosy Hara (Rabarisoa i al. 1997). Chociaż szacunek ten jest podwójnie szacunkowy od okresu 1980 1985, jest to prawdopodobnie spowodowane bardziej kompleksowymi badaniami, a na niektórych obszarach nadal odnotowano spadek (Rabarisoa et al. 1997). Najnowsze badania sugerują, że dzielnica Antsalova jest główną twierdzą, z dwunastoma parami w kompleksie Manambolomaty i kolejnymi 15 parami w innym regionie w latach 2008 (L. A. Rn de Roland w lit. 2008), a populacja obecnie uważa się, że obecnie obejmuje pary hodowlane c.120 (R. Watson w lit. 2010). Niezmienne ptaki wędrują szeroko, co utrudnia ocenę populacji nierozmnażalnej (Langrand 1990, Rabarisoa i al. 1997). Gatunek występuje głównie na obszarach zalesionych przylegających do zbiorników wodnych (Rabarisoa et al. 1997). Preferuje miejsca o dużych drzewach nad brzegiem nadające się do okonienia (Berkelman 1997) i żywi się głównie rybami (Langrand 1990, Berkelman et al. 1999a, b), przy czym większość ofiar w jednym badaniu obejmuje dwa gatunki nierodzimych tilapii (Berkelman 1997). Pary hodowlane są terytorialne (maj październik) (Rabarisoa et al. 1997), i gniazda na dużym drzewie lub skalnym klifie. W strefie przybrzeżnej znane są z gniazda w drzewach mucronata i Ceriops tagal oraz szeregu innych gatunków drzew (Kemp et al. 2014, Razafimanjato et al. 2014). Roczna wydajność jest niska (0.15 młodych osób na terytorium [Watson et al. 1999]), ponieważ wielkość sprzęgła wynosi tylko jeden lub dwa (trzy zarejestrowane w jednym gniazdzie w latach 2005) i tylko jedno pisklęcie jest hodowane z powodu rodzeństwa (Watson 1998, Watson et al. 1999); a w jednej trzeciej prób hodowlanych nie składa się jaj (Watson et al. 1999). Istnieją jednak dowody na to, że gatunek wykazuje hodowlę poliandryczną i kooperacyjną (Watson et al. 1999, Razafimanjato et al. 2017), a próby hodowli poliandrycznej mogą wykazywać większą produktywność niż pary (Razafimanjato et al. 2017). Gatunek ten jest zagrożony bezpośrednią ludzką konkurencją o zasoby rybne (Watson 1998, Watson i Rabarisoa 2000), prześladowaniami poprzez pobieranie gniazd i strzelanie dorosłych, przypadkowym zaplątaniem się w sieci rybackie, zakłóceniem w miejscach hodowlanych działalnością człowieka oraz, według miejscowej ludności, wykorzystaniem części ciała orła w żywności i medycynie tradycyjnej (Rabarisoa al. Ratsimba litt. 2006, Safford i Hawkins 2013). Zagrożeniem jest również orły dla handlu zwierzętami domowymi (Razafimanjato et al. 2014). Erozja gleby i rozwój terenów podmokłych dla łóg ryżowych powoduje ciągłą utratę siedlisk gniazdowych i żywnościowych (Rabarisoa et al. 1997, Berkelman et al. 1999a, Watson i Rabarisoa 2000, L. A. Rn de Roland w lit. 2011, Safford i Hawkins 2013). Niezrównoważone zbiory Rhizophora mucronata tagal, w których gniazda się gatunek, stanowią również zagrożenie al. 2014). zanieczyszczenie stanowi potencjalne zagrożenie (H. R. Ratsimba w lit. 2006), biorąc pod uwagę zależność gatunku od ryb i tendencję do gromadzenia się zanieczyszczeń w tkankach ofiary. Odnotowano, że gatunek ten ma niską różnorodność genetyczną w porównaniu z innymi gatunkami Haliaeetus; Nie uważa się jednak, że wynika to z niedawnego wąskiego gardła populacji, dlatego nie jest uważane za poważne zagrożenie (Johnson et al. 2009). Działania ochronne w ramach CITES Dodatek II. Od 1991 gatunek ten jest badany w regionie Antsalova, gdzie trwający program ochrony ma na celu zwiększenie znanej populacji hodowlanej do co najmniej 250 par. Działania mające na celu osiągnięcie tego celu obejmują egzekwowanie istniejących tradycyjnych przepisów na szczeblu lokalnym, a w dwóch przypadkach poprzez uwolnienie ptaków hodowanych w niewoli uratowanych przed rodzeństwem (Rabarisoa i al. 1997, Fundusz Peregrine 1998, Watson 1998), przy czym w jednym badaniu prawie podwoiły liczbę młodych młodych młodych na gniazdo (Watson i al. 1999). Manambolomaty Trzy Jeziora Kompleks jest terenem Ramsar w rejonie Antsalova i oficjalna ochrona tego terenu została potwierdzona w latach 2015. Obecnie nazywany jest “Nowym Obszarem Chronionym Tsimembo Manambolomaty”, który chroni 62,745 hektary jezior, lasów, mangrow i siedlisk sawanny (Fundusz Peregrine w litt. 2016). Ten teren i okoliczne obszary wspierały 20-pary terytorialne i 50-dorosłych w latach 2015, a program zarządzania zasobami oparty na społeczności (Local Management Secured System; GELOSE) oznacza, że zagrożenia dla gatunku i jego siedliska zarówno wewnątrz, jak i poza tym obszarem są stosunkowo niskie (Razafimanjato et al. 2017). Nowy Obszar Chroniony Jeziora Mandrozo, nowy obszar Ramsar w pobliżu Tambohorano, został oficjalnie ratyfikowany w latach 2015, aby chronić pięć par terytorialnych i 11-letnich. Te dwa nowe obszary chronione zachowują ponad 25% światowej populacji hodowlanej orłów rybnych Madagaskar (Peregrine Fund w lit. 2016). Prześladowania zostały ograniczone przy jeziorze Soamalipo poprzez utworzenie obozu badawczego przez The Peregrine Fund w ciągu 1991, któremu towarzyszyły działania informacyjne społeczności, co skutkowało zwiększeniem produktywności hodowli (Razafimanjato et al. 2007). Proponowane działania ochronne Monitorowanie wielkości i rozkładu populacji w celu wykrycia zmian (Rabarisoa et al. 1997). Zwiększenie świadomości lokalnych społeczności w celu ograniczenia prześladowań i ochrony siedlisk wokół gniazd (Rabarisoa et al. 1997). Zarządzanie populacją dziką w celu zwiększenia wielkości populacji i rozmieszczenia ich w odpowiednim siedlisku (Rabarisoa et al. 1997). Zbadanie czynników ograniczających liczbę dostępnych terytoriów hodowlanych, wskaźników przeżycia niedojrzałych i dorosłych oraz wydajność hodowlanych (Watson et al. 1999), a także zbadanie wpływu różnych presji ludzkich na ekosystemy podmokłych na Madagaskarze oraz strategii zarządzania, które korzystają zarówno z dzikiej fauny, jak i lokalnych społeczności (Bamford et al. 2017). Kołnierz i Butchart (2013) sugerowały, choć wstępnie, że należy rozważyć hodowlę w niewoli.70 80 Wielki orzeł rybny. Ciemnoczerwonobrązowe plecy i spodnie (ostatnie smugi rufou), ciemnobrązowa czapka, białe policzki i gardło. Ciemnobrązowe skrzydła, raczej krótki biały ogon. Młode smugi na głowie, z bladymi frędziami do latających piór i bladszymi spodniami, i ciemnym ogonem. Podobne spp. można mylić tylko z Madagaskar Buzzard Buteo brachypterus lub Madagaskar Harrier Jastrząb Polyboroides radiatus, od którego oddzielone białym ogonem i policzkami u dorosłych, oraz ogromnymi rozmiarami, silną głową i krótkim ogonem młodych. Największy raptor na Madagaskarze. Poluje w pobliżu lub nad wodą, często siedzi przez długi okres na wysokich drzewach.
Leave a Reply